درناکجا آباد دنیا

در شهر مترسک های مرده

ستاره ها به دنیا می آمدند

انها میخندیدند 

 میرقصیدن

آنها فرشته هایی داشتند

ستاره ها با شبنم های پاکی فرشته ها غسل داده میشدند

ولی ..

یواش یواش

آرام آرام

آغوش های کثیف موشهای فاضلابی شهر

آدمک های بی جان کشور

ستاره ها رو بی فروغ کردند

آنهارا کشتند و کور کردند

ستاره ها دگر نمیخندیدند

نمیرقصیدند

نمیخواندند

شراب شاد نمینوشیدند

چون ...

چون فرشته ها رفتند

فرشته ها رفتند و ستاره ها کور شدند

...

...

سالهاست که ستاره ها با دست مترسک ها بی فروغ میشدند

فرشته ها میروند

ستاره ها کور میشوند

مدت هاست که بازی تکرار میشود

موش های فاضلابی تکرار میکنند

ستاره ها و فرشته هارو جدا جدا میکنند

[+] نوشته شده توسط حمید دلبری در 11:34 | |

هوا سنگین بود ، نفسهایم به سختی بالا می آمد ،

دل آسمان هم مانند دل من گرفته بود ؛
 کاش بغض آسمان بترکد تا مثل بغض من آزارش ندهد .

دلش پر بود ، داشت میغرید ، انگار از همه گلایه داشت ،

 میخواست خود را خالی کند ؛

خوش بحال آسمان ، خود را چه راحت خالی میکند  ،

چه راحت میگرید و چه راحت آرام میشود ؛

کاش چشمانم آسمانی بود ؛

تمام فضای جنگل پر بود از آواز باران ؛

گاه گاهی صدای کوفتن نوک دارکوبی به تن خسته درختی

کهنه به گوش میرسید.

آسمان هنوزم گریه میکرد ، انگار تمامی نداشت .

من هم بارانی شدم ، بغضم را شکستم ، چشمانم را آسمانی کردم ،

فریاد زدم ، دلم را از گلایه ها خالی کردم ،

دلم را با دل آسمان پیوند زدم  .

حال هردو  آبی شدیم ، کینه ها را پاک کردیم و آرام گرفتیم .

[+] نوشته شده توسط حمید دلبری در 11:33 | |

[+] نوشته شده توسط حمید دلبری در 11:27 | |

نمی خوام از آسمون چیزی برات بیارم

 عکستو رو قله ی هیمالیا بذارم

[+] نوشته شده توسط حمید دلبری در 11:25 | |

[+] نوشته شده توسط حمید دلبری در 11:23 | |